Als ik mijmer over de schatten van deze week, dan zie ik Lotus-poes in gallop naar me toe rennen. Het vertederende van haar toewijding, haar hartelijke opgetogenheid.
Ik zie Sophia-poes drentelen aan mijn zijde, hier en daar rondscharrelend maar vooral mij in het oog houdend, trouw aan degeen die zo lief en gevend naar haar zijn kan.
Ik zie mijn eigen neerdalen in mijn bekken, de bodem, me overgevend aan de stilte in me en om me. Ondanks de doordringende piep in mijn oren die mijn hoofd maakt tot een alarmcentrale.
Ik zie een lichtblonde vrouw aan de andere kant van de wereld, glinsterende geheimen verzamelend in tussenwerelden en luisterend naar verhalen van andere vrouwen op haar computerscherm, ooooo en aaaaa uitbrengend als een verhaal is voorgelezen. Ik voel de twinkeling van inspiratie regelmatig overslaan per samenkomst.
Ik zie mijn moeder als een mysterie; een mengeling van moedige onversaagdheid en teruggetrokken angst, van schaarste en overvloedigheid.
Ik voel de welwillendheid van mijn innerlijk en onderga ook mijn botsingen met de buitenwereld, met de robuuste werkelijkheid.
Ik hoor hoe zeer ik word uitgenodigd om nog meer de verstilling in te gaan.
'Geef jij hier nu tot slot met de steun van God gehoor aan?' Is een vraag die ergens in de atmosfeer om mij heen hangt.
Ik antwoord dat ik er een heel eind in mee wil gaan.
De lichtjes met zorgvuldigheid opgehangen in vriendschappelijke boompjes, bomen met of zonder naalden en vogelgeluiden.
Wij zijn zo ver afgedwaald van dat wat nog steeds het meest dichtbij is. De weg terug is minder dan een zandkorrel ver!
Het opsnuiven met mijn neus van etherische zeewind , van rozengeur uit een flesje, de zachtheid van schapenwol, oorwarmers, poezenvacht genoten door mijn huid.
Het spinnewiel dat draait in de soepele lijfjes van mijn poezen. De onverwachte toenadering van vrienden die het vrolijk bedoelen met me.
De ontdekking van nieuwe uitdrukkingsvaardigheden tussen mij en de ander. Het liefhebben van het ingetogen leven.
Zachtheid is zo troostend en een groeiende kwaliteit in me. Word ik het me daarom zo bewust om me heen?
Het leven is van alle tijden. Ik zal dit vieren vanaf vandaag. Weet je wat, met een altaar! Waarom ook niet? Kan het zijn dat altaar afstamt van Altijd-daar? Waarom ook niet?